เพื่อนรัก

เพื่อน เริ่มต้นได้จากหลาย ๆ อย่าง ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนที่เจอกันในโรงเรียน เพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เพื่อนที่ชวนกันไปไหนมาไหนด้วยกัน คอยช่วยเหลือกัน ถึงจะรู้จักกันเพียงแค่ชื่อ แต่มันก็มีไม่กี่คนที่เรียกได้เต็มปากว่า เขาเป็นเพื่อนแท้

       หนูยังจำความทรงจำในวัยเด็กได้เป็นอย่างดี ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่หนูยังเรียนอยู่ชั้นอนุบาล หนูมีเพื่อนที่เรียกได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของหนูคนหนึ่ง เวลาคุณครูให้ทำกิจกรรมหรือเวลาพักเที่ยงหนูมักจะตัวติดกันกับเพื่อนคนนี้เสมอ หนูหวงเพื่อนคนนี้มาก ๆ หนูจะไม่ค่อยชอบเวลาที่เห็นเพื่อนสนิทตัวเองไปเล่นกับเพื่อนคนอื่นเพราะความรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกแย่งเพื่อนสนิทไป ตลอดระยะเวลาที่หนูไปรู้จักกับเพื่อนคนนี้ หนูรู้สึกว่าตัวเองมีความสุข และโชคดีมาก หนูเรียนกับเพื่อนคนนี้ไปจนถึงชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 เราก็สนิทกันมากขึ้น ไปกินข้าวด้วยกัน โดดเรียนด้วยกัน ซึ่งอันที่จริงมันไม่ดีหรอก แต่ด้วยความที่ยังเด็ก จนกระทั่งเราสองคนก็เรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ต่างคนก็ได้ต่างแยกย้ายไปเรียนต่อในระดับมัธยมศึกษาที่ต่างตนก็ต่างเลือกโรงเรียนที่อยากเรียน หลังจากนั้นเราสองคนก็ไม่เคยได้ติดต่อหากันอีกเลย หนูพยายามหาเบอร์โทรศัพท์มือถือจากเพื่อนคนอื่น ๆ ก็ไม่มีใครรู้เลยว่าเพื่อนคนนี้อยู่ที่ไหน เป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม จนวันหนึ่งหนูก็ได้รับรู้ข่าวสารจากเพื่อนคนหนึ่งว่า เพื่อนสนิทหนูคนนั้นเขาประสบอุบัติเหตุ ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาหายดีหรือยัง หนูก็พยายามตามหาจากโซเชียลมีเดียต่าง ๆ แต่ก็ล้มเหลวทุกครั้ง หนูเสียใจมาก ๆ ที่ก่อนหน้านี้หนูไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับเพื่อนสนิทคนนี้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงแค่ไหน แต่หนูอยากบอกว่า หนูคิดถึงเพื่อนคนนี้เสมอ แม้เวลาจะผ่านไป 10 กว่าปีแล้วก็ตาม แต่หนูยังคงหวังเสมอว่าสักวันเราคงจะได้เจอกันอีก

       จนถึงตอนนี้หนูอยากจะบอกกับเขาว่า ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หนูยังคงเป็นห่วง และหวังดีกับเพื่อนเสมอ หนูไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเพื่อนต้องเจอกับอะไรมาบ้าง แต่ขอให้รู้ไว้ว่า ยังมีเพื่อนคนนี้อยู่ข้าง ๆ และเป็นกำลังใจให้เธอเสมอนะ

โดย เด็กหญิงนิซูฮัยลา คาเร็ง